مقاله: کلیسای جامع فلورانس (ایتالیا)
به گزارش عکس پارسی، اما آن چه که به یقین می توان گفت این است که یک طلاساز ساده، قد کوتاه و جوشی به نام Filippo Brunelleschi قول داد که نه یکی، بلکه دو گنبد بسازد، به طوری یکی از آن ها در داخل دیگری قرار بگیرد، بدون این که نیاز به داربست زنی های پر خرج و عظیم باشد. البته او از توضیح این که قرار است چگونه این کار را انجام دهد سرباز زد؛ از ترس این که دیگر شرکت کنندگان در مسابقه، طرح او را بدزدند. سرسختی و سماجت برونولسکی، او را وارد جدالی طولانی مدت با متصدیان کلیسا کرد. کسانی که دو بار او را از ساخت این پروژه به زور بیرون انداخته و او را لوده و یاوه گو خطاب کردند. با این وجود طرح اسرارآمیز برونولسکی خیال پردازی آن ها را تحریک کرده بود، شاید به این خاطر که آن ها در دلشان می دانستند که این فردِ به گفته آن ها لوده و یاوه گو، یک نابغه تمام عیار است. متصدیان کلیسا چندین بار در سال بعد از مسابقه با او در مورد جزئیات طرحش بحث کردند. آن ها کم کم متوجه این موضوع شدند که این طرح چه قدر هوشمندانه و در عین حال پر مخاطره است. با این که فیلیپو برونولسکی در سال 1418 وارد مسابقه شده بود، اما طرح او در سال 1420 و بعد از کلی جنجال و مجادله پذیرفته شد. شاهکاری که او در انتها خلق کرد، توانایی مقابله با صاعقه ها، زمین لرزه ها و مهم تر از همه گذشت زمان را داشته و دارد و همچنان کسانی که آن را از دور نظاره می کنند را مسحور خود می کند.
آسانسوری در کار نیست، ولی شما در مسیر بالا رفتن از پله ها می توانید از تماشای نقاشی دیواری آخرین داوری (1572 تا 1579) اثر Giorgio Vasari لذت ببرید. با این که این نقاشی توسط Vasari طراحی شده بود، اما در واقع بیشتر اثر توسط شاگرد کمتر ماهرش Frederico Zuccari در سال 1579 تکمیل شد. پاکسازی کامل این نقاشی های دیواری بین سال های 1978 تا 1994 انجام شد. بسیاری از مردم فلورانس این کار را به عنوان هدر دادن بودجه های ترمیم آثار هنری می پنداشتند، آن هم زمانی که کارهای هنری بسیار مهم تری در شهر وجود داشتند که منتظر بودند از خطر نابودی حفظ شوند. با این حال پاکسازی نقاشی باعث شد، رنگ های خلاقانه ای که Zuccari استفاده کرده بود، دوباره جلوه خود را بازیابند.
گنبد فیلیپو برونولسکی شامل دو پوسته هم مرکز بود. پوسته داخلی از داخل کلیسا قابل رویت بود و در داخل یک گنبد بلندتر و عریض تر جای گرفته بود. برای مقابله با تنش حلقوی (فشاری به بیرون که به خاطر وزن این سازه بزرگ ایجاد می شود و ممکن است باعث فرو پاشیدن و ترک خوردن آن شود)، برونولسکی دیوارها را با حلقه های ساخته شده از سنگ، آهن و چوب به هم متصل کرد، مانند حلقه هایی که در بشکه ها استفاده می شود. او اعلام کرد که 14 متر اول را با سنگ خواهد ساخت و در ادامه از مواد سبک تری مانند آجر استفاده خواهد کرد. او همچنین متصدیان را مطمئن کرد که ساخت این گنبد را بدون داربست بندی های متداول انجام خواهد داد. ساخت گنبد برونولسکی در انتها با استفاده از بیش از 4 میلیون آجر به پایان رسید.
منبع مقاله: کلیسای جامع فلورانس (ایتالیا)