دوست یابی دختران در فضای مجازی - عکس پارسی

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایسنا کارشناس فضای مجازی با بیان اینکه بر اساس پژوهش های صورت گرفته دختران بیش از پسران در فضای مجازی به دنبال دوست یابی هستند، گفت: براساس نتایج این پژوهش ها 69 درصد دختران و 49 درصد از پسران تمایل دارند تا به وسیله فضای مجازی دوست یابی نمایند.

به گزارش ایسنا، محمد قنبری نیز ضمن تشریح دلیل گرایش دختران و پسران نوجوان به فضای مجازی، اظهار کرد: وقتی از بچه ها و نوجوانان سوال می کنیم که چرا زمان خود را در فضای مجازی یا با تبلت می گذرانند، نخستین پاسخی که از آنها دریافت می کنیم این است که با اعضای خانواده از لحاظ کلامی ارتباط خوبی برقرار نمی نمایند، یعنی با وجود اینکه در کنار هم هستند، اما فرسنگ ها از هم دورند. برای مثال پدر خانواده به جای هم صحبتی با همسر و فرزندش، با دوست خود در یک کشور خارجی چت می نماید. به دلیل همین خلاء، بچه ها به استفاده بی رویه از فضای مجازی رو می آورند. در گذشته به دلیل گسترده نبودن رسانه، ارتباط میان پدر و مادر بیشتر بود و بچه ها از آنها نحوه ارتباط را می آموختند.

وی با اشاره به اینکه بر اساس پژوهش های صورت گرفته دختران بیش از پسران در فضای مجازی به دنبال دوست یابی هستند، گفت: نزدیک به 69 درصد از دختران دانش آموز که در فضای مجازی فعال هستند، ترجیح می دهند دوست خود را به صورت مجازی و به وسیله شبکه های اجتماعی انتخاب نمایند. همچنین 49 درصد از پسران تمایل دارند دوستانی که قرار است با آنها اوقات فراغت خود را سپری نمایند را از اتاقهای چت و شبکه های اجتماعی انتخاب نمایند.

این کارشناس فضای مجازی در مورد راهکارهای کاهش آسیب در فضای مجازی نیز شرح داد: باید یک قانون زمان طلایی در خانواده داشته باشیم. براساس این اصل باید نیم ساعت یا 45 دقیقه تمام رسانه ها و امواج از جمله مودم، تلویزیون، رادیو، تلفن ثابت و همراه در خانه قطع گردد و همه اعضای خانواده کنار هم بنشینند و با یکدیگر گفت وگو نمایند و اگر حرفی برای گفتن ندارند یک موضوع سرگرم نماینده و جالب را مطرح و در مورد آن صحبت نمایند. این کار سبب می گردد روابط عاطفی به هم گره بخورد و محبت و الفت میان اعضای خانواده خطرات و صدمات فضای مجازی را کاهش دهد.

معصومه نصیری، قائم مقام انجمن سواد رسانه ای ایران نیز با اشاره به اینکه برخورد والدین در مورد تکنولوژی و فضای مجازی به چه عواملی وابسته است، اضافه نمود: موضع گیری والدین نسبت به این واقعیت به میزان سواد و اطلاعات آنها در مورد تکنولوژی بستگی دارد، این درحالیست که در حوزه مطلع سازی خانواده ها از مختصات این فضا و خطراتی که می تواند بر سر راه خود و فرزندانشان باشد کار جدی صورت نگرفته است.

وی در ادامه شرح داد: مشکل اینجاست که نه خود والدین حس نموده اند اتفاق جدیدی اتفاق افتاده و به توجه بیشتر احتیاج است، نه دستگاه های متولی به این موضوع توجه دارند. به این ترتیب می توان گفت میزان خسارت ها و تاثیرگذاری این مسائل برای خانواده ها درک نشده است. ما نمی خواهیم برای این حوزه به صورت پیوسته سرمایه گذاری کنیم و قصد داریم به صورت یک باره و دفعتا آن را حل کنیم که ممکن نیست.

قائم مقام انجمن سواد رسانه ای ایران اضافه نمود: واقعیت این است که مدل و ذات فضای مجازی با خود سردرگمی به همراه دارد. بر اساس پیش بینی ها این فضا قرار است سبک زندگی ما را تغییر دهد. با توجه به ویژگی ذاتی این فضا باید روان شناسان، جامعه شناسان، اساتید و اهالی رسانه در این حوزه به صورت جدی وارد شوند. در حال حاضر سواد رسانه ای و توانمندسازی مخاطب در حوزه رسانه حالت ویترینی و شعاری پیدا نموده است و تا از این مرحله عبور نکنیم و نگاهمان به این موضوع استراتژیک نباشد، مسائل رفع نخواهد شد.

مسعود نویدی مقدم، روانشناس نیز در پاسخ به این سوال که حضور نا امن والدین در فضای مجازی تا چه میزان زمینه ساز حضور امن بچه ها و نوجوانان است، اظهار کرد: ابتدا باید به این پرسش پاسخ داد که مادر و پدری که خودشان بیشتر وقت خود را در فضای مجازی می گذرانند آیا الگوی مناسبی برای فرزند خود هستند؟ کودکی که همیشه نظاره گر حضور بی حد والدین خود در فضای مجازی و شاهد خوشحالی آنها هنگام استفاده از این تکنولوژی است، پس از آن که در سن خاصی نهاده شد توسط پدر و مادر خود محدود می گردد. این اتفاق سبب ایجاد ناکامی در فرد شده و فاصله بزرگی را میان والدین و فرزندان ایجاد می نماید.

وی در ادامه ضمن طرح این پرسش که باید ببینیم آیا فرزندان فنون کنترل در فضای مجازی را آموخته اند؟ و آیا والدین توجه لازم را به رفتارهای فرزندان خود دارند و نسبت به خطرات گوش به زنگ هستند؟ اظهار کرد: چگونه خانواده ای که از اثرات و آسیب های فضای مجازی بی اطلاع است می تواند فرزندان خود را مطلع کند؟ بنابراین میان والدین و فرزندان فاصله و تعارض ارزشی ایجاد می گردد.

• وقتی زنان دست از خواندن بردارند، رمان می میرد