نگاهی به پروپاگاندای تبلیغاتی درباره سفر روحانی به ژاپن، امید آبکی - عکس پارسی

برای دریافت خدمات ویزای کانادا با مجربترین کارشناسان کشور همراه باشید.

گروه بین الملل خبرنگاران- 7 ماه پیش بود که آبه شینزو نخست وزیر ژاپن که حامل پیغام رییس جمهور آمریکا برای دولت ایران بود، وارد تهران شد تا بلکه بتواند راهی برای مذاکره مستقیم بین تهران و واشنگتن باز کند. سفر آبه در آن موقع سفر مردی اشتباه در زمانی اشتباه به مقصدی اشتباه بود! ایران و آمریکا که درگیر در رویارویی های نظامی و تهدیدهای لفظی در خلیج فارس و تنگه هرمز بودند، نمی توانستند در زمانی که تنش ها روز به روز افزونی می یافت و تحریم های ضد ایرانی وزارت خزانه داری در واشنگتن نیزهر روز ابعادی تازه تر به خود می گرفت به وسیله واسطه گری ژاپن به مذاکره بنشینند. در واقع ترامپ مدتها پیش، یعنی از زمانی که اعلام نموده بود از توافق هسته ای بیرون می آید، درهای مذاکره با تهران را بسته بود وحالا قصد نداشت بدون هیچ عذرخواهی یا عقبگرد و یا حداقل نشان دادن امتیازات تازه، به فکر مذاکره تازه باشد.

7 ماه بعد از این اتفاق و زمانی که آبه شینزو بدون هیچ دستاوردی به توکیو بازگشت، حالارییس جمهورکشورمان راهی این کشور شده است تا بلکه باز هم طبق معمول روال گذشته دولت، بتواند از تمام فرصت های پیش رو برای به پیش بردن پروژه مذاکره در هر شرایطی استفاده کند. این بار نیز به نظر می رسد مانند دفعه قبل، سفری اشتباه، در زمانی اشتباه و به مقصدی اشتباه در حال اجرا شدن است و این بار البته بعد اشتباه دیگری نیز در این زمینه وجود دارد و آن وجود داشتن امیدی اشتباه و واهی به نتایج این سفر است.

نکته جالب در دورهای متفاوت گفت وگوی ایران با کاخ سفید چه در زمان اوباما و چه در زمان ترامپ این است که اولاً در هر دودوره، بیشتر از اینکه ایران به این گفت وگو ها احتیاج داشته باشد، این رییس جمهور آمریکا است که برای پیشبرد اهداف خود و مهمتر از آن، اهداف تبلیغاتی داخلی خود، به رسیدن به توافق با ایران احتیاج دارد. در دوره اوباما ناکامی او در رسیدن به صلح در سرزمین های اشغالی و یا معین تکلیف سوریه و یمن، باب مذاکره با ایران و رسیدن به توافق برجام را گگردد و در زمان ترامپ احتیاج شدید او به داشتن دستاوردی حداقلی در سیاست خارجی برای پیشبرد کمپین انتخاباتی اش که ولع کاخ سفید برای مذاکره را بیشتر می نماید. در ایران نیز البته در هر دو دوره البته زمانی مذاکره صورت گرفته که به نظر می رسید دولت آمریکا دیگر سلاحی برای مقابله با ایران در دست ندارد و سیاست تحریمی اش در حال فروپاشی است. چه در دوره اوباما که خود بارها به این مسئله اعتراف نموده بود و چه در دوره ترامپ که دیگر چیزی برای تحریم کردن باقی نمانده است! اما در داخل ایران در هر دودوره، دولتی اصرار بر مذاکره داشته است که نان شب و آب خوردن مردم را نیز به توافق هسته ای پیوند زده و از پیوند زدن این دو به هم به دنبال پیوند سیاست خارجی با مسائل حزبی و سیاسی داخلی بوده است. یکبار برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری و عمل به وعده های انتخابات قبل این مذاکرات کلید خورد و این بار نیز به نظر می رسد لختی و سستی اصلاح طلبان برای شرکت در انتخابات مجلس احتیاجمند یک شوک درمانی در سیاست خارجی باشد که آنهم باید به دست دولت به دست آید.

با این همه باید دید وعده ای که روحانی را به توکیوکشانده و آبه شینزو را به این نتیجه رسانده که این بار میانجیگری اش بی نتیجه نخواهد بود، چیست. با توجه به خواسته های آمریکا از ایران در مورد برنامه موشکی و همچنین فعالیت های هسته ای ایران، به نظر نمی رسد امکان بستن قراردادی جامع بین تهران و واشنگتن وجود داشته باشد. با این حال همان توافق محدود و موقت نیزبیشتر از اینکه به نفع ایران باشد، در راستای منافع آمریکا است. توافق موقت با ایران می تواند برداشته شدن گامهای بیشتر در جهت کاستن از میزان تعهدات برجامی ایران را با توقف روبه رو سازد، ایران را مجبور سازد که با شرایط جدید موافقت کند و مهمتر از همه بهانه ای به دست ترامپ دهد که بتواند در داخل کشورش تمام فضاسازیها درخصوص استیضاحش در کنگره را بشکند.

توافق موقت با ایران همچنین فضای سیاسی و اقتصادی کشور را در انتظار نگه داشته و شرایط برای اثرگذاری هر خبر و شایعه ای بر اقتصاد را فراهم می سازد و تنفسی مصنوعی به کمپین فشار حداکثری است که مدتها است اثرگذاری خود بر اقتصاد ایران را از دست داده است.

با توجه به لایحه بودجه ارائه شده به مجلس و پیش بینی فروش یک میلیون بشکه نفت در روز و از طرفی پیوستن 6 کشور اروپایی به سازو کار اقتصادی اینستکس - که البته هنوز هیچ کارآیی ای از خود برای اقتصاد کشور نشان نداده است -وخوشحالی ترامپ از کارگر افتادن مذاکرات برای تبادل زندانیان بین دو طرف همه نشانه هایی است که می گوید شاید قرار است اتفاقی در توکیو بیفتد که تمام امید دولت تدبیر و امید به آن بسته است. امیدی که با نگاه کردن به شرایط امروز کره شاقتصادی و یا شرایط خودمان بعد از خروج آمریکا از برجام به راحتی بر باد می رود و آبکی بودن آن محرز می گردد.