نقد فیلم دختر گمشده (The Lost Daughter)
به گزارش عکس پارسی، هوا گرم و آفتابی است، اما ظرف میوه دارد می گندد. لدای 48 ساله سعی می کند که در تعطیلاتش در یک جزیرۀ زیبای یونان به آرامش برسد، اما یک جای کار بدجوری می لنگد. او نمی تواند از اشباح خاطرات گذشته اش رها شود. این ها فقط پشیمانی ها و ترس های مبهم و فرضی نیستند بلکه با گوشت و خون لدا درهم آمیخته اند؛ این ها خاطراتی از خانواده اش هستند که دارند استخوان های او را خرد می کنند. مگی جیلنهال در اولین تجربۀ کارگردانی اش فیلمی را با اقتباس از کتاب سال 2006 النا فرانته ساخته است که داستان یک تجربۀ زنانه است؛ تجربه ای که جنبه های زشت و ناخوشایند مادر بودن، دختر بودن، عاشق بودن و غریبه بودن را نشان می دهد. زنانگی تجربه ای است که اغلب هم در داستان ها و هم در زندگی واقعی با نگاهی رمانتیک به آن نگاه می کنند. اما جیلنهال می خواهد این توهم را کنار بزند.
به گزارش خبرنگاران؛ اولین شکافی که در روح لدا آشکار می شود زمانی است که یک خانوادۀ بزرگ و شلوغ، به فضای استراحت او در ساحل وارد می شوند. در بین آن ها بیشتر از همه نینا و دختر جوانش النا توجه لدا را به خودشان جلب می کنند. بعد از اینکه النا همراه عروسک محبوبش گم می شود و لدا او را پیدا می کند، انگار چیزی در درون لدا بیدار می شود. او به یاد بچه های خودش مارتا و بیانکا می افتد که حالا حدودا بیست ساله هستند. او به یاد می آورد که وقتی جوان بود می خواست آن ها را فراموش کند (این را ما از طریق فلاش بک هایی میبینیم که در آن ها جسی باکلی نقش جوانی لدا را ایفا کرده است).
بازیگرانی که جیلنهال دور هم جمع کرده در یک پازل پیچیده خیلی خوب با هم جفت و جور شده اند. باکلی نقش مادری را بازی می کند که حالتی از آشفتگی ذهنی دارد و کنترل همه چیز از دستش خارج شده و دارد به درون خودش فرو می رود. کولمن این حالت را به نحوی تلخ تر و با حالتی حیران تر و تا حدی خودخواهانه تر به نمایش گذاشته است. جوهانسون هم در نقش نینا، تصویری از یک زن کاملا متفاوت را ارائه کرده است که اندوهی ملایم در خودش دارد.
فیلم دختر گمشده می توانست خیلی راحت فقط با تکیه بر بازی بازیگرانش، داستان مجذوب کننده و پیچیدۀ فرانته را به نمایش بگذارد، اما چشم انداز خاصی که جیلنهال در مقام کارگردان به فیلم بخشیده، آن بسیار تاثیرگذارتر کرده است. در دنیای مجذوب کننده این کارگردان، زنان خیلی خوب شکوفا می شوند؛ دنیایی که از لحاظ بصری بر زیبایی و زوال تدریجی بدن انسان و لذت ملموس صمیمیت و محبت تکیه دارد و نشان می دهد که بدون این نزدیکی و صمیمیت زندگی چقدر می تواند سرد باشد. البته مردان هم در فیلم جیلنهال بازی و حضور خیلی خوبی دارند، اما فیلم به هیچ وجه دربارۀ آن ها نیست. شیوۀ فیلمبرداری بسیار احساس برانگیز است و این به شکلی دلپذیر با موسیقی عالی دیکن هینچلیف همراه شده است.
گروه تاکینگ هدز در ترانۀ آدم هایی مثل ما با صدای بلند می خوانند که ما عدالت نمی خواهیم، آزادی نمی خواهیم، ما فقط کسی را می خواهیم که عاشقش باشیم. در صحنه ای از فیلم، لدا در حالیکه تنها در ماشین نشسته و باد در موهایش افتاده و در جاده های پر پیچ و خم جزیره رانندگی می کند، این قطعه را با خودش زمزمه می کند؛ در این حالت می توان همزمان شادی و یاس را در چهرۀ او دید. جیلنهال به این صورت درد های لدا را نشان می دهد بدون اینکه نیازی به هیچ شرح و شرحی باشد. خیلی جالب است که در این فیلم اثر چندانی از عشق زن و مرد وجود ندارد. این فیلم بیشتر از این که سوالی را جواب بدهد، سوالات تازه ای مطرح می کند؛ و نهایتا تماشای آن تجربه ای ارزشمند برای مخاطب است.
کارگردان و فیلمنامه نویس: مگی جیلنهال (Maggie Gyllenhaal).
بازیگران: الیویا کولمن (Olivia Colman)، جسی باکلی (Jessie Buckley)، داکوتا جانسون (Dakota Johnson) و دیگران.
امتیاز: 6.8/10
منبع: empireonline.com
منبع: فرارو