مالچ پاشی در کویر طبس ، آیا مهار ریزگرد ها به قیمت جان یوزپلنگ ها تمام نمی شود؟ - عکس پارسی

به گزارش خبرنگار استان های خبرنگاران، نصر آبادی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری خراسان جنوبی اخیرا اعلام کرده که مالچ پاشی اثرات محیط زیستی ندارد و باعث از بین رفتن پوشش گیاهی و آسیب به گونه های حیوانی نمی گردد.

به گفته او مالچ پاشی امسال در 500 هکتار از عرصه های بیابانی طبس و در محدوده مسجد شکر اجرا می گردد. پس از مالچ پاشی هم در 200 هکتار این منطقه نهال کاری صورت گیرد!

براساس آماری که نصرآبادی ارائه داده، 261 هزار و 669 هکتار از طبس کانون فرسایش بادی است و 180 هزار هکتار هم تپه های ماسه ای است که از مرز سمنان در حلوان طبس تا مسجد شکر وجود دارد و همه این فرسایش های بادی بر جهت راه آهن اثر سوء دارد.

او بیان کرده که عمده دلیل مالچ پاشی این منطقه حفاظت از جاده و راه آهن است و این مالچ ها که قرار است در بیابان های طبس پاشیده گردد، نسبت به آب نفوذپذیر است و مانع عبور آب نمی گردد، در اثر گرما خودش را ترمیم می کند و از خروج رطوبت آب جلوگیری می کند.

مالچ یا همان خاکپوش پوششی است طبیعی یا مصنوعی که نقش آن تثبیت شن های روان در اراضی بیابانی است. اگرچه کاه، خاک اره و برگ هم به عنوان خاکپوش استفاده می شوند، اما در کشور ما وقتی مالچ می گوییم، معمولا منظور همان ماده چسبنده ای است که از مواد نفتی گرفته شده است.

سابقه مالچ پاشی در ایران به آغاز حرکت ریزگرد های ناشی از خشک شدن کارون در خوزستان باز می گردد؛ تقریبا پس از آن بود که از مالچ های نفتی برای آرام کردن شن های روان در مناطقی که خشکسالی بیداد می کرد، استفاده شد. اما در خراسان جنوبی استفاده مالچ سابقه زیادی ندارد.

با اینکه مدیرکل منابع طبیعی این استان گفته که از مالچ برای جلوگیری از پوشیده شدن ریل و راه از شن استفاده می گردد و مالچ مورد استفاده در طبس، آب را از خود عبور می دهد و از خروج رطوبت آب جلوگیری می کند، اما هنوز نگرانی هایی نسبت به اثرات تخریبی آن بر محیط زیست وجود دارد.

کارشناسان معتقدند مالچ پاشی در بیابان های طبس ممکن است حیات یوزپلنگ های ساکن این منطقه را به خطر اندازد. این منطقه نزدیک پناهگاه حیات وحش نایبندان طبس است که یکی از مهم ترین زیستگاه های یوز ایرانی است.

نکته اینکه مشخص نیست دقیقا از چه نوع مالچی برای این منطقه استفاده می گردد، اما اینکه مدیرکل حفاظت از منابع طبیعی یک استان از چنین طرحی استقبال کند و به جای مثلا راه آهن یا اداره کل راه و شهرسازی، خود خبر آن را در اختیار رسانه ها قرار دهد، نگران کننده است.