چرا آمریکایی ها بلند صحبت می نمایند؟ - عکس پارسی

من فکر می کنم در بیشتر موارد، کلیشه هایی که درباره سفر کردن آمریکایی ها وجود دارد منصفانه نیستند. بطور کلی ما بهتر یا بدتر از دیگر گروه های مسافرتی نیستیم. ما در کل مردمان مودبی هستیم بنابراین در خارج از کشور هم ذات خوب خود را حفظ می کنیم. تنها کلیشه ای که متاسفانه می پذیرم این است که آمریکایی ها خیلی بلند صحبت می نمایند درواقع انگار بلندترین صدا را روی کره زمین دارند.

آمریکایی ها بلند حرف می زنند

بارها شده که در کافه ها، هاستل ها و رستوران ها با دوستانم صحبت نموده ام و به گمانم اندازه بلندی صدایم کاملا عادی بوده، اما زمانی که از گوشه چشم به اطراف نگاهی انداختم متوجه شدم که میز کناری حسابی اخمش درهم رفته است. در آن لحظه واقعا شرمسار می شوم و سعی می کنم آرام تر صحبت کنم اما این آرامش فقط تا وقتی دوام می آورد که یک نفر یک چیز خنده دار تعریف کند.

حتی افرادی هم که از آمریکایی ها متنفر نیستند می گویند: آره، شما آمریکایی ها واقعا بلند حرف می زنید. این یک حمله نیست بلکه واقعیت صادقانه و دقیقی است. یک سری باندهای برنجی هستند که تحمل آن ها از تحمل صدای آمریکایی ها در یک رستوران شلوغ راحت تر است.

حالا به آمریکا بیایید تا متوجه شوید همه ما همینطوری صحبت می کنیم و اینکه صدای بلند در رستوران ها واقعا مشکل خاصی نیست مگر اینکه حرف های زشت بزنند. حرف زدن های عمومی ما تازه بلندتر هم هست. اما علت آن چیست؟

شنیده ام که بعضی می گویند این طبیعت آمریکایی ها است که بلند حرف می زنند که البته کاملا اشتباه است. در تقابل بین طبیعت و تربیت من طرف تربیت هستم، زیرا از طرفی آمریکایی ها ملتی آنچنان باقدمت فراوان نیستند که بگوییم تن صدای بالا حتما طبیعت آن ها و در خون آن ها است، و از طرف دیگر من در مسابقات فوتبال با انگلیسی ها برخورد داشته ام. انگلیسی ها دارای تن صدای به مراتب پایین تری از ما هستند اما در مسابقات فوتبال دست ما را هم از پشت بسته اند. به طور جدی فوتبال آمریکایی هواداران پر سروصدای خودش را دارد اما واقعا در برابر هواداران پرهیجان شمال انگلیس کم می آورند. بنابراین من یک تئوری کاملا غیرعلمی دارم که شرح می دهد چرا آمریکایی ها نسبت به انگلیسی ها، آزی ها، آلمانی ها و تقریبا دیگر مردم جهان دارای تن صدای بلندتری هستند. در ادامه با دلایل من آشنا می شوید.

فضاهای شخصی

فضای شخصی به معنای فاصله ای است که شخص هنگام صحبت با دیگران رعایت می نماید. آمریکایی ها فضای بیشتری را به عنوان فضای شخصی برای خود درنظر می گیرند. من چند علت برای این کار دارم، یکی اینکه ما به عنوان یک ملت تمایل داریم تا حریم خود را بسیار حفظ نموده و تاکید بخصوصی روی فضای شخصی داشته باشیم و دیگر اینکه حقیقت این است که تراکم جمعیت ما نسبت به دیگر کشورها کم تر است که البته من هیچ مدرک مستندی برای هیچ کدام ندارم. چیزی که بطور حتم می توانم بگویم این است که بطور کلی آمریکایی ها ترجیح می دهند حدود یک متر با کسی که صحبت می نمایند فاصله داشته باشند. فضای شخصی اروپایی ها نیم تا یک متر است. این فاصله خیلی هم دور نیست. چیزی که شما در نیم متری می شنوید در یک متری هم شنیده می گردد. اما شاید به طور واضح شنیده نگردد و همین باعث می گردد تا شما بلندتر صحبت کنید.

سرو صدای زیاد در کافه ها

چیزی که من خیلی راجع به انگلیسی ها دوست دارم این است که وقتی در یک مکان عمومی می نشینم صدای دوستم را به راحتی می شنوم. فرهنگ کافه ها بیشتر به مکالمات اهمیت می دهد تا صدای موسیقی. بیشتر کافه ها موسیقی پخش می نمایند اما با این منطق که مشتری هایشان طبیعتا می خواهند صدای طرف مقابل خود را به راحتی بشنوند، صدای آن را روی سطح معقول و معمولی تنظیم می نمایند.

کافه های آمریکایی از یک طرف اندازه صدا را تا عدد 11 بلند می نمایند. یک روز که در یک کافه ورزشی در حال تماشا افتتاحیه جام قهرمانی بسکتبال بودم، یعنی دقیقا زمانی که آدم با دوستانش گرم صحبت می گردد، کافه یک موسیقی پاپ وحشتناک با صدای بلند پخش می کرد. بله، این دقیقا لحظه ای است که می خواهید بسکتبال را تا آخرین حد صدا گوش دهید.

من هیچوقت در تمام طول عمرم نفهمیدم چرا آمریکایی ها اینگونه رفتار می نمایند. شاید به این خاطر است که ما مرز تعیین و ثابتی بین مکان های عمومی، مانند کشورهای دیگر قائل نیستیم به همین دلیل هم هست که معلوم نیست کافه ها در آمریکا مکان هایی برای شادی هستند یا نشستن و گپ زدن. نتیجه این است که اگر من بخواهم با کسی در کافه صحبت کنم باید بیشتر از موسیقی فریاد بزنم. این کار دو نتیجه دارد. اول اینکه باعث می گردد صدای شما کمی قوی تر گردد. این اتفاق هفته به هفته و سال به سال تکرار می گردد و صدای شما مدام قوی تر می گردد. دوم اینکه شنوایی ما نیز آسیب می بیند. من 27 سال دارم اما چند وقت دیگر حتما به سمعک نیزا پیدا می کنم. خب حالا نتیجه نهایی؟ من در مکان ها و موقعیت های عمومی بلندتر حرف می زنم. برخلاف انگلیسی هایی که همراه آن ها فوتبال دیدم، یاد گرفته ام که بلندتر فریاد بزنم تا اینکه بلندتر صحبت کنم.

مطمئنم که عوامل فرهنگی دیگری هم موثر هستند اما چیزی که می دانم این است که این بار که یک آمریکایی را می بینید که با صدای بلند مشغول حرف زدن است، فرقی نمی نماید کجای این کره خاکی باشید، لطفا درک کنید که آن ها بی ملاحظه یا بی ادب نیستند بلکه فرهنگ آن ها است که آن ها را متفاوت نموده است.