بازندگان و برندگان تصمیم ترامپ، ادامه هدایایی که ترامپ به روسیه می دهد؛مسکو مانده است از این هدیه چه طور استفاده کند؟ - عکس پارسی

همراه دور زمین باشید و با تور روسیه ارزان از کاخ کرملین دیدن کنید و در شهرهای زیبای مسکو و سوچی گشتی بزنید و خاطرات زیبایی برای خود رقم بزنید.

یورونیوز در گزارشی نوشته است: ایالات متحده از اجرای برنامه بلند مدتی اطلاع داد که براساس آن، تقریبا 12 هزار سرباز آمریکایی آلمان را ترک می نمایند. حدود نیمی از این سربازان قرار است در بلژیک، ایتالیا و لهستان مستقر شوند و چند هزار نفر در برنامه ای چرخشی میان آمریکا و اروپا رفت و آمد خواهند داشت. مقر یوکام، فرماندهی ارتش آمریکا در اروپا و نیز فرماندهی عملیات ویژه ارتش آمریکا در اروپا نیز از اشتوتگارت در آلمان به بلژیک منتقل می گردد.

مارک اسپر، وزیر دفاع آمریکا در هنگام اعلام تصمیم جدید دولت متبوعش گفت که این اقدام به نوعی سبب تقویت ناتو، بازدارندگی در برابر روسیه و اطمینان بخشی به متحدان ایالات متحده خواهد شد.

ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو هم در بیانیه ای گفت: ایالات متحده قبل از اعلام تصمیم خود با همه متحدینش در ناتو از نزدیک رایزنی نموده است.

آلمان بازنده؟

آلمان از زمان سرانجام جنگ دنیای دوم، نقش مهمی در راهبرد دفاعی ایالات متحده ایفا نموده است. در حقیقت این نقش آن قدر مهم بود که ایالات متحده تصمیم گرفت دفتر مرکزی نیروهای خود در اروپا یا یوکام را در آنجا تأسیس کند.

در حال حاضر، ایالات متحده دارای پنج پادگان نظامی در آلمان است و شمار اندکی از مراکز تجمع نظامیان ایالات متحده نیز در اطراف چند شهر آلمان قرار گرفته است. در این شهرها، مشاغل زیادی به دلیل وجود این پایگاه های نظامی ایجاد شده است. اثرات اقتصادی کووید 19 در بسیاری از این شهرها فراگیر شده و بسته شدن پایگاه های آمریکا احتمالاً باعث بدتر شدن اوضاع در آنجا خواهد شد.

ترامپ صراحتا هدف خود از چنین اقدامی را اقتصادی اعلام نموده و بنابراین هر گونه تردید در خصوص ماهیت راهبردی این تصمیم را عملا رد نموده است. وی با اشاره به کوتاهی آلمان در عمل به تعهدش برای اختصاص 2 درصد از فراوری ناخالص داخلی اش به امور دفاعی در ناتو، گفت که کاهش نیروهایش در آلمان را ضروری می داند زیرا آنها (آلمانی ها) صورت حساب های خود را پرداخت نمی نمایند.

سران ناتو در نشست خود در سال 2014 توافق کردند به سمت این هدف بروند که 2 درصد از فراوری ناخالص داخلی شان را برای امور دفاعی هزینه نمایند. با الحاق شبه جزیره کریمه به روسیه، هزینه های دفاعی کلی ناتو طی چند سال افزایش یافته است. آلمان هنوز به هدف اختصاص 2 درصد از فراوری ناخالص خود نرسیده و برنامه اش این است که ابتدا تا سال 2024 این بودجه را به 1.5 و سپس تا 2031 به 2 درصد برساند.

با این همه، ترامپ گفته اگر آلمان آغاز به پرداخت صورتحساب خود کند، ممکن است او در تصمیم خود برای بیرون کشیدن سربازانش از این کشور تجدید نظر کند.

آن گونه که رسانه های آلمانی بارها و بارها نوشته اند، ترامپ انگار با آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان تعارفی ندارد و برخی ها نیز اقدام آمریکا را عملی انتقام جویانه علیه مرکل می دانند. به گفته هیدر کانلی، معاون ارشد امور اروپا، اوراسیا و قطب شمال و نیز مدیر برنامه اروپا در مرکز مطالعات بین المللی راهبردی، برنامه جابجایی نیروها در تنبیه کردن آلمان مؤثر بوده و اساسا این تصمیم برای همین گرفته شده بود.

اما استدلال ترامپ مبنی بر مجازات آلمان برای پرداخت ناکافی سهم بودجه ای اش به ناتو، چندان هم استدلال محکمی نیست زیرا دو کشوری که ترامپ میخواهد نیروهایش را به آنجا منتقل کند، یعنی بلژیک و ایتالیا سهمی را که از بودجه ناخالص ملی خود برای امور دفاعی به ناتو می پردازند، از آلمان هم کمتر است. بر اساس داده های بانک دنیای، ایتالیا 1.3 درصد و بلژیک تنها 0.9 درصد از فراوری ناخالص داخلی خود را برای امور دفاعی هزینه می نمایند.

یک تحلیل گر مستقل سیاست های دفاعی به نام الی کیتوماکی، می گوید: با توجه به همه گیری کرونا و نیاز فوری در سرتاسر دنیا به تخصیص منابع برای بخش بهداشت و اقتصاد عمومی، به نظر می رسد این گونه موارد برای کشورها اهمیت بسیار بیشتری از افزایش هزینه های نظامی داشته باشد.

کیتوماکی به یورونیوز گفت که او تردید دارد که حرکت ایالات متحده در این مقطع زمانی باعث گردد تا آلمان حتی به صرافت پرداخت هزینه نظامی بیفتد. به نظر این تحلیل گر، هزینه کردن بیشتر برای امور دفاعی در این مقطع ممکن است حتی به محبوبیت مرکل آسیب برساند.

ناتو، بازنده

یورونیوز در مجموع نظر سه تحلیل گر را در این زمینه جویا شده و هر سه این تحلیل گران گفته اند که اقدام ایالات متحده برخلاف هدف اعلام شده آن، بیشتر از آن که ناتو را تقویت کند، آن را تضعیف می نماید. کیتوماکی می گوید تصمیم یکجانبه ایالات متحده برای جابجایی سربازانش یکپارچگی متحدان را به چالش می کشد و احتمالا سایر اعضای ناتو این امر را منفی تلقی خواهند کرد.

نیکو پوپسکو، مدیر برنامه اروپای گسترده تر در بخش روابط خارجی شورای اروپا در این زمینه گفت: این مسئله هیچ برنده واقعی ندارد. ایالات متحده (با این کار) نه تنها نفوذ، بلکه اعتبار خود را نیز از دست می دهد. اروپا نیز ثبات خود را از دست می دهد.

او می گوید که علاوه بر این، دعوای متحدان با یکدیگر در درون ناتو به قدرت بازدارنگی آنها آسیب می رساند. به گفته این مقام اروپایی، این قدرت فقط به هزینه های نظامی بستگی ندارد، بلکه مهم تر از همه وابسته به انسجام، همبستگی و همکاری نزدیک اعضاست.

کیتاموکی با ارزیابی پوپسکو موافق است و می گوید: این اقدام به معنی بازدارندگی در برابر روسیه نیست. این تنها یک حرکت یک جانبه از سوی برادر عظیم اعضا هم پیمان (یعنی آمریکا) است تا به دیگران نشان دهد که هر زمان اراده کند می تواند اعضا دیگر را تنبیه یا تشویق نماید، گر چه همین توانایی هم محل تردید است.

وی می افزاید که در حال حاضر تلقی از روسیه به عنوان تهدیدی برای ناتو، تلقی ضعیفی است زیرا اوضاع پایدار به نظر می رسد و بنابراین اقدام به تغییر ساختاری به ویژه در جایی که به روابط ناتو و روسیه مربوط می گردد، در این زمان بی فایده است.

آمریکا قطعاً برنده نیست

عوامل زیادی وجود دارد که آمریکا را به فکر تغییر در شرایط نیروهایش در اروپا انداخته است. این عوامل شامل توجیهات راهبردی، تنبیهی و تبلیغات پیش انتخاباتی است.

کانلی می گوید: اعلام تصمیم آمریکا مبتنی بر تصمیم عجولانه ای بود که به عنوان بخشی از برنامه تجدید نظر بلند مدت و کلی نیروهای آمریکایی برای اطمینان از اجرای راهبرد دفاع ملی ایالات متحده توصیف شد، برنامه ای که برای اطمینان دادن به شرکا، بازدارندگی بهتر علیه روسیه و حفظ انعطاف پذیری عملیاتی طراحی شده است. اما این تصمیم مطلقاً هیچ یک از این موارد را ندارد و در حقیقت به همه اهداف بیان شده در راهبردهای امنیت ملی و دفاعی شدیدا آسیب می رساند.

پوپسکو خاطرنشان می نماید که یکی از اصلی ترین انگیزه های این حرکت، انتخابات آینده ریاست جمهوری ایالات متحده و بی اعتمادی آشکار ترامپ به آلمان است.

کیتوماکی هشدار می دهد که اقدام ایالات متحده به معنی خراب کردن روابط با یک متحد مهم اروپایی و برهم زدن توازن در ناتو در زمانی است که نیازی به هیچ اقدام اساسی و فوری وجود ندارد.

کنلی می گوید که ارتش آمریکا در این میان به روشنی یکی از عظیم ترین بازندگان خواهد بود، زیرا به گفته او، با از بین بردن اعتماد متحدان و تضعیف ناتو همچنان به خود آسیب می رساند.

لهستان، برنده؟

در نگاه اول ممکن است به نظر برسد که لهستان یکی از برندگان راهبرد جدید آمریکاست. رئیس جمهور لهستان، آندژی دودا در کوشش است تا ایالات متحده را به استقرار تعدادی از نیروهای در کشورش متقاعد کند. او حتی یک بار گفته بود که برای ایجاد پایگاه دائمی ایالات متحده در لهستان که به گفته او می توان آن را قلعه ترامپ نامید، می تواند بیش از 2 میلیارد دلار (1.6 میلیارد یورو) بپردازد. لهستان 2 از فراوری ناخالص داخلی خود را صرف امور دفاعی می نماید.

استقرار سربازان آمریکایی در لهستان مطمئناً آنها را به روسیه نزدیک می نماید و این یکی از اهداف رسمی راهبرد تازه آمریکاست. با این حال، همه تحلیلگران این گزارش بر این نکته اتفاق داشته اند که در صورت تضعیف ناتو، لهستان در میان بازندگان خواهد بود. کانلی علاوه بر ذکر این نکته، خاطرنشان می نماید: با اعلام خبر گسیل سربازان آمریکایی به لهستان، مقامات ارشد دفاعی ایالات متحده بر این واقعیت تأکید نموده اند که لهستان هنوز توافق نامه همکاری دفاعی را امضا ننموده و با خواسته های آمریکا در خصوص تقسیم هزینه ها موافقت ننموده است، شرطی که احتمالا برای ادامه اعزام نیروهای آمریکایی بیشتر به لهستان ضروری خواهد بود.

کیتوماکی تأکید می نماید: مدرن سازی نیروهای نظامی لهستان برای میزبانی نیروهای جدید آمریکایی نیز به بودجه اضافی نیاز دارد که با توجه به بحران جاری کووید 19، کسی با این گونه هزینه ها موافقت نمی نماید.

کیتوماکی می افزاید که جنبه پذیرش مردمی نیز ممکن است در این میان نقش داشته باشد. او می گوید: حداقل در ایتالیا این گونه به نظر می رسد که تمایل برای میزبانی نیروهای بیشتری از ناتو اندک است. پیش از این نگرانی هایی در خصوص سلاح های هسته ای مستقر در ایتالیا وجود داشته و بنابراین ممکن است مردم این کشور با اشتیاق از اسکادران اضافی هواپیماهای جنگنده ناتو استقبال ننمایند.

با این حال پوپسکو می گوید به طور کلی این فکر بدی نیست که سربازان ناتو در منطقه جابجا شوند. با توجه به اقدام روسیه در الحاق شبه جزیره کریمه به خاک خود، افزایش توانایی های دفاعی ناتو در منطقه دریای سیاه ضرورت دارد. اما به گفته این کارشناس، این امر بستگی به خارج کردن نیروهای آمریکایی از آلمان ندارد.

کانلی می افزاید: منطقه دریای سیاه منطقه آسیب پذیری است که باید به طور عملی مورد آنالیز قرار گیرد. با این حال، در اعلان دولت آمریکا هیچ گونه جزئیاتی در خصوص چگونگی پیش بینی ایالات متحده از پشتیبانی نظامی در این منطقه در آینده ارائه نشده است.

ادامه هدایایی که رئیس جمهوری آمریکا به روسیه می دهد

با توجه به این که اعضای ناتو ظاهرا همگی در یک خط نیستند، می توان تصور کرد که روسیه از تحول جدید کمابیش خشنود باشد. با این حال پوپسکو می گوید: شاید روسیه نگران استقرار شمار بیشتری از سربازان و ادوات نظامی آمریکایی در خاک یکی از اعضای شرقی ناتو مانند لهستان، رومانی یا کشورهای حوزه بالتیک باشد.

کیتوماکی می گوید احتمالاً آمریکا با این اقدام قصد تحریک روسیه را دارد اما این پرسش را نیز مطرح می نماید که چرا آمریکا در زمانی باید اقدام به تحریک روسیه کند که روس ها عمل تحریک آمیزی علیه اروپا یا ناتو انجام نمی دهند. او امیدوار است که کرملین این اقدام را چندان هشداردهنده قلمداد نکند و اقدامی متقابل مانند گسیل مجدد سربازان به مرزهای غربی خود که باعث بی ثباتی اوضاع پایدار فعلی می گردد، انجام ندهد.

کانلی می گوید که برای روسیه این یکی از هدایایی است که ریاست جمهوری آمریکا همواره به روسیه می دهد. وی گفت: روسیه از اعلان اخیر آمریکا برای خروج نیروهایش از آلمان و توزیع مجدد آنها بیشترین سود را به دست آورده است و اضافه نمود: معلوم است که دولت روسیه از شنیدن خبر کاهش 12 هزار نیروی آمریکایی در اروپا و تشدید اختلاف میان اعضا ناتو استقبال می نماید. فقط می ماند که چطور از این هدیه ای که به آنها داده شده، استفاده نمایند.

روسیه در واکنش خود به خبر بر مستقر شدن نیروهای اضافی آمریکایی در لهستان، رومانی یا سایر اعضای جدید ناتو گفته است که این مسئله به معنی نقض مفاد سندی خواهد بود که در سال 1997 بین ناتو و روسیه امضا شده و در آن تأکید شده که طرفین یکدیگر را به چشم رقیب نمی بینند. کانلی می گوید: این کار (استقرار نیروهای آمریکایی در لهستان) یک اقدام تحریک آمیز نیست بلکه تنها یکی از هدیه های مورد پسند رهبران روسیه است که هر از چندگاهی به آنها داده می گردد. شاید اگر روسیه بار دیگر به پیمان اصلاح شده نیروهای مسلح متعارف در اروپا، سی اف ای بپیوندد، نگرانی هایشان راحت تر برطرف گردد.

310 310